Diario de Fronciara, 25 ene. 18

Gdzie można zobaczyć ten fim ?  

Netflix  

slabo. nie mam tv ;) 

Widziałam ale nie miałam anoreksji, ciężko więc o ocenę pod tym względem. 

Nie wiem, na ile legalne to źródło, ale ten film z polskim lektorem wisi sobie choćby i na cda. 😜 

Widziałam,. Wywarł na mnie wielkie wrażenie, ale muszę przyznać (choć anoreksji nie miałam i nie mam), że na redukcji kiedyś czasem robiłam podobnie jak ta dziewczyna (scena w restauracji- spaghetti). Może nie aż tak, ale rzeczywiście bywało. 

Mal, jak chcesz, to też powiedz, co myślisz. :) Mnie ten film poruszył, bo wydaje mi się, że pokazał, że w anoreksji nie chodzi o odchudzanie - o to, że się "chce być szczupłym". Ważniejsze jest, po co i dlaczego chce się być szczupłym... I dlaczego nigdy nie można zostać dość szczupłym. :-/  

JW1206 - co to za scena w restauracji ze spaghetti? 

Fronciara, dzięki Tobie obejrzałam ten film. Rzeczywiście ten obraz nie pozostawia obojętnym, wzbudza wiele emocji.. zaburzeń w odżywianiu nigdy nie miałam i też nie mogę odnieść się osobiście do problemu ale dzięki Ci bardzo! 😊🤗 

Psycha. Za mało wit B3 i magnezu. 

Obejrzałam ten film i szczerze mówiąc zawiodłam się. Moim zdaniem pomimo tego, że przedstawia ważne aspekty ED to nie oddaje ich charakteru. Wydaje mi się, że gloryfikuje on zaburzenia odżywiania i może źle wpływać na osoby z podobnymi problemami 

Fronciara w mojej ocenie fon był dla osób, które nie mają pojęcia o ZO, że to nie jest chęć bycia chudą, że zawsze jest drugie dno, zazwyczaj olewająca rodzina czy brak akceptacji. Film, niestety, momentami w tzw amerykańskim stylu, na który mam alergię 😉 czy pomoże osobom dotkniętym ZO lub ich rodzinom - wątpię. Ktoś, kto w tym siedzi nie znajdzie w filmie nic nowego czy odkrywczego. 

Hm, wydaje mi się, że „Aż do kości” tak bardzo sprawy nie upraszcza - problemy rodzinne są punktem wyjścia, natomiast problemem lęk przed samodzielnością i odpowiedzialnością. Natomiast racja, że to tylko artystyczna wizja, w której ZO są tylko inspiracją (i może z tego wynikać też to „gloryfikowanie”, o którym mówisz ann, takie przydawania poczucia istotności) i że w żaden sposób prawdziwej psychoterapii zastąpić nie może. Zresztą gdyby takie było zamierzenie twórców filmu, to byłoby to bardzo naiwne. Rzeczywiście bliżej temu filmowi do czegoś w rodzaju „kampanii społecznej”. 

Titi ona je i nie je tego spaghetti. wkłada do buzi czuje smak a potem wypluwa na talerz. ja tak czasem robiłam z zakazanymi dla siebie rzeczami, choć nie tak jak ona, raczej np zjadalam 1 kostkę czekolady albo wystarczyło ze coś na co miałam b chęć powachalam ;) początki bywają trudne. teraz jak mam naprawdę ochotę to po prostu to jem. wtedy syndrom grubasa i stany depresyjne nie dawały mi wyluzować.  

mialam anoreksję gdy oglądałam film i dla mnie on był bardziej motywacja, nie straszył ani trochę  

ja_tylko_patrze - był dla Ciebie motywacją, żeby trwać w anoreksji czy żeby z niej wyjść? 

JW1206 - straszne. Boże, jak dobrze że ja się przeprowadziłam i zaczęłam na nowo tyć zanim zaczęłam realizować myśli (a już się pojawiały przy diecie 800 kcal i zastoju wagi) o zaprzestaniu jedzenia albo wymiotowaniu po nim. Jak tak teraz patrzę, to mój powrót 15 kg i to że już nie chudłam na niskokalorycznych dietach to zbawienie, przynajmniej zmusiło mnie to do uczenia się o organizmie.